Wie mij wel eens in de spreekkamer met een kat heeft bezocht zal het misschien niet ontgaan zijn dat ik ontzettend graag over katten praat en het daarbij vaak ook over mijn eigen katten heb.
Loulou
Als mensen voor het eerst Loulou zien krijg ik vaak de vraag of het een raskat is. Nee. Sterker nog, Loulou is een kat die jarenlang op een vakantiepark heeft gezworven. Mijn moeder werkte op dat vakantiepark. Een collega van haar werkte ook op de dierenambulance en had al vaker de eigenaar proberen op te sporen. Loulou was op dat vakantiepark het vaste gezicht voor de werknemers. Ze sliep altijd in het fietsenhok, kreeg van veel werknemers eten en was daar ook bevallen van een nestje kittens. Op een gegeven moment brak er een koude kerstvakantie met sneeuw aan. Omdat niemand hoefde te werken en het zou betekenen dat Loulou zonder eten zou komen te zitten, heeft mijn moeder toen Loulou mee naar huis genomen. Aanvankelijk voor tijdelijk onderdak en eten, maar het bleek goed te klikken met de andere kat in huis. Dus Loulou kon en mocht blijven.
Loulou is een hele gemakkelijke en relaxte kat, ze maakt nergens een probleem van. Eigenlijk zou ik best wel eens vaker een voorbeeld aan haar mogen nemen. Loulou had vroeger een heel slecht gebit. Ik heb destijds mijn moeder vaker duidelijk proberen te maken dat er echt iets aan moest gebeuren, maar ze vond het allemaal te spannend. Een reis naar een tandheelkundige praktijk, de narcose… Toen mijn moeder plotseling kwam te overlijden werd ik het baasje van Loulou. En tja, toen had ik het voor het zeggen. Omdat Loulou al op leeftijd was heb ik eerst een bloedonderzoek gedaan. Gebitssaneringen zijn tijdrovende en daardoor vrij kostbare ingrepen, ook voor de dierenarts. En dan wil je eerst zeker weten of het de investering nog waard is. Blijkt er immers een flink stadium van nierfalen aanwezig te zijn, dan zou een investering in een gebit niet verstandig zijn. Bij Loulou werd een beginstadium van nierfalen vastgesteld, maar niet van die aard dat een gebitsbehandeling niet zinvol meer zou zijn. Daarnaast bleek er ook een hartruis aanwezig te zijn. Die hoeft bij katten niet altijd iets te betekenen, maar spannend was het wel. Uiteindelijk is, om de nieren en het hart te ontzien, met een aangepaste narcose en een infuus de gebitssanering succesvol geslaagd. En wat doet het een deugd! Gebitsbehandelingen zijn nou echt van die ingrepen waarbij dieren zoveel baat kunnen hebben. Ze zijn meteen verlost van heel wat ongemak en je krijgt er een veel blijer dier voor terug. Als mensen in de spreekkamer wel eens laten weten bij een gebitsbehandeling van hun huisdier zo tegen de narcose op te zien, dan leg ik altijd uit dat langer door moeten leven met hele erge tandpijn ook geen fijn alternatief is.
Nol
In mijn achtertuin kwam een verwaarloosde en uitgemergelde kat op bezoek. En natuurlijk kon ik het niet laten om die kat te gaan voeren. Uiteindelijk bleek de kat een poes te zijn en beviel op 11 oktober 2012 op mijn tuinstoel van twee kittens: een poes en een kater. Toen de kittens groot genoeg werden vertrok de moederpoes met de dochter naar de eigenlijke eigenaar. Het katertje was nog niet zo slim en bleef achter. Toen heb ik besloten om Nol in huis te nemen. Ik had dan wel al twee katten, maar voor een derde is er ook altijd wel plaats.
Nol is een afkorting van Arnold, vanwege de zwarte vacht vernoemd naar Arnold Schwarznegger. Dat lijkt een hele stoere naam, maar dat is hij zelf alles behalve. Nol is een echt watje die nog niet eens weet waar hij zijn tanden en nagels voor zou kunnen gebruiken. En om heel eerlijk te zijn, Nol heeft overgewicht. Ik ben er als dierenarts niet trots op en het klinkt als een excuus, maar bij binnenhuiskatten kan het echt heel lastig zijn om bij katten overgewicht te voorkomen. In de natuur moeten ze jagen voor hun hapjes eten, iets wat ze in huis totaal missen. Ze kunnen de hele dag gezapig op de bank liggen en het enigste wat ze hoeven te doen is naar de kattenbak en voergelegenheid lopen. Meer spelen wil dan wel eens helpen, maar dat vraagt dan weer om een baasje die er tijd voor en een kat die er zin in heeft. Die beiden ontbreken dus.
Eind 2023 werd ik in een weekend echt gek van Nol. Hij was al wat langer kale plekken in zijn vacht aan het likken, maar dat weekend kon ik amper slapen van een Nol die obsessief zijn vacht aan het uittrekken was. Dus op maandag moest hij van mij mee naar het werk. Ik had zelf thuis natuurlijk al naar het een en ander gekeken en kon geen oorzaak vinden. Dan maar bloedonderzoek. En wat kwam daar uit? Een overactieve schildklier! Wie had dát verwacht bij een kat met overgewicht?! Na het opstarten van de schildkliermedicatie verdwenen inderdaad de kale plekken, het onrustige gedrag was weg. Omdat ik toch heel benieuwd was of het geen toeval was ben ik toen nog eens gestopt met de schildkliermedicatie. Maar toen werd Nol weer onrustig en verschenen de kale plekken in de vacht weer opnieuw. De diagnose was definitief gesteld. Tabletjes geven gaat bij Nol hartstikke makkelijk. Hyperthyroïdie is overigens een aandoening die ik bij katten heel graag behandel, alhoewel ik sowieso erg enthousiast word van katten in mijn spreekkamer. Maar stiekem toch wel het meest van de senior en geriatrische patiëntjes.
Nel
Over Nel, pas een jaar bij mij in huis, zou ik een boek kunnen schrijven. En dat terwijl hij ook al over een flink dik medisch dossier beschikt.
Medio 2023 waren er echt enorm veel katten bij mij in de buurt. Stichting Roze had vallen uitgezet. De katten die geschikt waren om te herplaatsen zouden een nieuwe baas krijgen, de meer verwilderde katten werden na castratie weer in hetzelfde gebied vrijgelaten. In die tijd kwam geregeld een zwarte kat bij mij op bezoek. Hij kwam altijd zijn pootjes warmen, een hapje eten en wat kletsen voordat hij weer op avontuur ging. Dus toen ik op een avond thuis kwam en zag dat de dierenambulance vallen aan het plaatsen was, ben ik meteen naar het vermeende adres gegaan waar Nel waarschijnlijk vandaan kwam. Na het laten zien van foto’s bleek het om Prinsje te gaan, die al heel lang niet meer door hen gezien was. Toen ik vroeg of het goed was dat ik Prinsje over zou nemen, waren ze heel blij dat in ieder geval Prinsje een goed thuis had gevonden. Gelukkig bleek Prinsje ondertussen aan mijn achterdeur te staan. De volgende dag mocht hij meteen mee naar werk voor castratie en chippen. Nel, ook al doet de naam anders vermoeden, is wel gewoon een kater. Helemaal in het begin had ik van veraf ingeschat dat het een poes moest zijn. Toen ik op een dag toch een klokkenspel zag hangen had ik hem ondertussen al maandenlang Nel genoemd. Ik heb besloten om de naam zo te laten. In deze genderneutrale tijden is dat overigens hartstikke hip.
Mijn katten zijn altijd binnenhuiskatten geweest en ik ben daar ook echt voorstander van. De katten houden mij gezelschap en in ruil daarvoor bescherm ik ze tegen alles wat hen buiten kan gebeuren. Dus Nel moest van mij ook aan het binnenleven wennen. En dat ging eigenlijk best goed! Hij kan goed overweg met de twee oudjes en taande er ook niet meer naar om naar buiten te gaan. Alleen… In de nacht stond Nel op standje spelen, zo jong en wild als hij was. En dat spel kon er soms best hard aan toe gaan, waardoor ik midden in de nacht liep te scheidsrechteren. Toen ik op een nacht er middenin wakker werd en mezelf met Loulou en Nol op mijn kamer had opgesloten vond ik dat het genoeg was. Nel mocht weer naar buiten, maar dan wel met regels. Dat betekende dat hij alleen in de nachtelijke rustige uurtjes naar buiten mocht.
Het was eind november toen ik op een zondagavond zag dat Nel niet helemaal fit was. Een beetje futloos en met een veel te snelle en geforceerde ademhaling lag hij op de bank. Koorts stelde ik vast. De dag erna mee naar werk. Het eerste wat ik deed was longfoto’s maken. En daar zag ik wat ik vreesde. Vocht achter de longen. Een echospecialist heeft toen heel wat vocht uit de borstkas opgezogen en onder de microscoop vastgesteld dat het om etter ging. Waarschijnlijk heeft Nel tijdens een van zijn nachtelijk avontuurtjes met een andere kat gevochten en is toen een hoektand of nagel tussen zijn ribben geprikt. Een vieze tand of nagel brengt dan bacteriën in de borstkas, het huidwondje sluit en zo ontstaat er een soort van abces achter de longen. Het afvloeien van etter is niet voldoende, want al die viezigheid kleeft vanbinnen ook nog tegen de longen en de borstkas. En dus moest er een thoraxdrain geplaatst worden zodat meerdere keren per dag de borstholte gespoeld kon worden. Dat was een ingreep die mijn collega op de OK zou gaan doen (ik was zelf ondertussen spreekuur aan het doen) Het plaatsen van de drain wordt onder narcose gedaan, wat bij een ziek dier onder deze toestand niet zonder risico is. Ondertussen ging mijn spreekuur gewoon door. Ik kan je vertellen dat het hele spannende momenten waren. Maar het gejuich wat ik van achter hoorde toen alles gelukt was zal ik niet vergeten, evenmin als de assistenten die heel stoer de borstholte van mijn Nel aan het spoelen waren. Nel heeft toen een week met drain, pijnstillers en meerdere soorten antibiotica aan hoge dosis in de opname gezeten. De uiteindelijke rekening was vrij fors, ook voor mij als dierenarts. Maar dit is iets waar ik zo mijn zomervakantie voor opzij zet. Ik besluit een dier in huis te nemen, dan zorg ik er ook voor dat noodzakelijke medische zorg gegeven wordt. En Nel doet het nog altijd fantastisch. Ik zal niet zeggen dat de eerste weken na het verwijderen van de drain heel spannend waren, want tenslotte bestaat de kans dat niet alle kiemen weg waren. Nel is een aantal weken later nog op controle geweest bij de echospecialist. De pyothorax was verholpen, maar de hartspier was nog altijd verdikt. Er bestaat dus een kans dat Nel lijdt aan HCM, een aangeboren hartaandoening. Hier is helaas niks aan te doen en kan in de loop van de tijd leiden tot een plotse hartstilstand. Ik wil er niet aan denken om mijn praatgrage Nel misschien niet oud te zien worden, maar ik weet in ieder geval dat hij zonder mij al helemaal een kort leven zou hebben gehad. Voor nu geef ik hem het beste leven wat ik hem kan geven, en wat de toekomst brengt zullen we zien. Eigenlijk is dat voor iedereen onzeker, maar voor Nel wellicht wat meer.